Είμαστε η γενιά των πιο βιαστικών γονέων καθώς η βιασύνη συχνά φαίνεται αναπόφευκτη. Πάντα έχουμε κάπου να πάμε— το παιδί στο σχολείο, παραλαβή από το σχολείο, προπόνηση ποδοσφαίρου ή μπαλέτου – ίσως και τα δύο – μαθήματα ρομποτικής, μουσικής, μελέτης, ενίσχυσης μαθησιακών δεξιοτήτων και στις περισσότερες οικογένειες η λίστα παραμένει ατελείωτη, ειδικά αν προσθέσουμε τις ρουτίνες για το διάβασμα, τον ύπνο, κλπ.
Και ενώ το να έχουμε συνεχή ροή είναι μέρος της δουλειάς του γονέα, όταν ζητάμε συνεχώς από τα παιδιά μας να προσαρμοστούν στον ρυθμό μας αυτό μπορεί να προκαλέσει άγχος, απογοήτευση και ακόμα και διάσπαση της προσοχής. Αν, όμως, πέρα από τη διάσπαση της εποχής στην οποία ζούμε, η Διάσπαση Προσοχής είναι και επίσημα (ή σχεδόν επίσημα) και η διάγνωση του παιδιού μας τότε ο φόρτος του γονέα είναι σημαντικά μεγαλύτερος (ειδικά αν και ο ίδιος έχει ΔΕΠΥ) και χρειάζεται να εξοπλιστεί από ειδικές δεξιότητες για να μπορεί να ανταπεξέλθει στην καθημερινότητα που βιώνεται μέσα στην οικογένεια αλλά και μέσα στη δική του ψυχή και σωματικές αντοχές.
Τα παιδιά είναι προγραμματισμένα να εξερευνούν, να παρατηρούν και να παίρνουν το χρόνο τους.
Και όταν αυτό το υπερβαίνουμε—όταν τους βάζουμε τα παπούτσια ενώ είναι ακόμα βαθιά στη διαδικασία του παιχνιδιού ή τα βιάζουμε να τελειώσουν το πρωινό τους ρίχνοντας συνεχώς μια ματιά στο ρολόι—μπορεί να προκληθεί άγχος στο νευρικό τους σύστημα και να αυξηθεί η διάσπαση προσοχής τους και η δυσκολία τους να μπουν στην επόμενη δράση που καλούνται να επικεντρωθούν.
Για έναν περιπλανώμενο ή υπερφορτωμένο νου η επικοινωνία με τους γύρω του μπορεί να γίνει εφικτή αλλά με κάποια δυσκολία. Για έναν εγκέφαλο, όμως, που βρίσκεται σε μία από τις κρισιμότερες φάσεις ανάπτυξης στη ζωή του και που ενδέχεται να δυσκολεύεται να απομονώσει τα ποικίλα ερεθίσματα που προσλαμβάνει γύρω του τότε το νόημα να γίνεται διαφορετικά αντιληπτό.
Πόσο στραβά μπορεί να πάει μία παρότρυνση προς το έφηβο παιδί μας για να βγάλει το σκυλάκι που διψάει για βόλτα έξω γύρω από τη γειτονιά; Είναι απίθανο το ″κάνε μια βόλτα με το σκυλάκι μας να νιώσει ελεύθερο κι εκείνο″ να μπερδευτεί με το ″βγάλε το σκυλάκι μας έξω και άσε το ελεύθερο στη βόλτα″; Διόλου απίθανο, και το ξέρετε εσείς που χαμογελάτε αυτή τη στιγμή.
Με παρόμοιο τρόπο, συχνές διαμάχες προκαλούνται καθώς μιλάμε στο έφηβο παιδί μας ή στο πως και με ποια σειρά οργανώνω από την πλευρά του γονέα την καθημερινότητα προκειμένου να μπορέσει το παιδί να αναλάβει όσα μπορεί ήδη να κάνει και να έχει αρκετές υπενθυμίσεις που θα λειτουργούν από μόνες τους μέσα στο καθημερινό πρόγραμμα. Το κυνήγι του χρόνου μπορεί να παίζεται διαφορετικά από κάθε μέλος μέσα στην ίδια οικογένεια.
Ο στόχος μας θα πρέπει να είναι να κατανοήσουμε ποια είναι τα παιδιά μας και να τα υποστηρίξουμε να βρουν τον δικό τους δρόμο.
Κατανοώντας ότι το χρονοδιάγραμμά μας μπορεί να βρίσκεται σε αντίθεση με τον φυσικό ρυθμό των παιδιών μας, μπορούμε να γίνουμε πιο συνειδητοί στο να δημιουργούμε στιγμές αργής κίνησης — παίρνοντας το χρόνο να ακούσουμε πραγματικά, περιμένοντας να ολοκληρώσουν την πρότασή τους, περπατώντας στο δικό τους ρυθμό όταν είναι δυνατόν. Αυτό μπορεί να έχει ισχυρή επίδραση σε επίπεδο σχέσης και εν τέλει καλύτερου συντονισμού. Στέλνει μήνυμα ασφάλειας, σεβασμού και σύνδεσης. Και με την πάροδο του χρόνου, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε λιγότερη διάσπαση της προσοχής, λιγότερους αγώνες εξουσίας και λιγότερη γκρίνια, γεγονός που στην πραγματικότητα σας βοηθά να ολοκληρώσετε το πρόγραμμα πιο γρήγορα.
Άρα, το να επιβραδύνουμε μπορεί στην πραγματικότητα να μας επιταχύνει!
Και αυτή η ιδέα του να επιβραδύνουμε για να ενισχύσουμε τη σύνδεση δεν ισχύει μόνο για την ανατροφή των παιδιών, αλλά και για τους σημαντικούς άλλους γύρω μας ακόμα και για τη φροντίδα της σύνδεσης με τον ίδιο μας τον εαυτό. Η κοινωνία μπορεί να έχει τη δική της αντίληψη για την επιτυχία, αλλά εμείς ως γονείς, επιλέγουμε τι έχει πραγματική αξία για εμάς. Αυτή είναι η αλήθεια: εσύ αποφασίζεις πώς θα μοιάζει η επιτυχία για την οικογένειά σου. Η υποστήριξή μας μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά μας να επικεντρωθούν στο δικό τους ταξίδι και όχι σε αυτό των άλλων, ούτε καν στο δικό μας, αλλά σε αυτό που εκείνα ονειρεύονται.
Να πάρουν έναν δρόμο που να μπορούν να παίρνουν αποφάσεις όχι από φόβο ή άγχος αλλά από χαρά!
